Zat ik daar in november 2018 met de grootsten der aarde aan tafel.

Nou ja, grootste… bij wijze van spreke dan.

In ieder geval zaten er een paar groot-verdieners bij, laat ik het zo zeggen.

Nou moet ik zeggen dat mijn salaris er ook best mag zijn, maar dat van hun overtreft dat van mij.

En daar zit je dan in zo’n mastermind.
Een van de meest waardevolle dingen die je jezelf als ondernemen kunt geven.

Een mastermindgroep. Al jaren volg ik ze en altijd met groot resultaat (zo, even een zeer waardevolle tip tussendoor!).

Tijdens zo’n mastermind komt iedereen aan de beurt en mag je iets inbrengen en de hele groep denkt dan met je mee. En omdat daar een bak aan ervaring om tafel zit, krijg je ook heel veel gedachtes mee.

Met veel bedoel ik ook veel.
Super waardevolle ideeën, mogelijkheden, kansen, dingen die ik nog kan doen, kan aanpassen, kan toevoegen, enzovoorts.

Als een malle zat ik mee te schrijven. Drie dagen lang. Niet alleen wat ik zelf als advies en tips kreeg. Ook alles wat voor anderen voorbijkwam, want overal zat wel iets waardevols in.

In de avond op mijn hotelkamer schreef ik alles op. Iedere dag weer.

Het gevolg?

Een nogal lange to do list.
Een van mijn sterke kanten is, dat ik goed ben in implementeren.

Dus; ik hoor of leer iets en pas het meteen toe. Dat is een van de redenen dat mijn bedrijf nu zo groot is gegroeid.

Een van mijn minder sterke kanten is, dat ik goed ben in implementeren.

Ja, je leest het goed. Mijn kracht is tegelijk mijn zwakte. Wellicht herkenbaar?

Eenmaal thuis ging ik als een razende aan de slag en fixte binnen twee weken de hele to-do list. En geloof me, dat was me er een.

Eind november was de hele lijst geïmplementeerd.

En toen ging het mis.

Een periode van onrust begon. Van begin december tot en met eind april.
Geen idee waardoor het kwam.
Alles ging toch goed?

Juist dat niet kunnen plaatsen van die onrust, knaagde aan me.
Ik degene die altijd zo goed op mijn gevoel kon varen, precies wist wat wel en vooral wat niet te doen, was stuurloos.
Mijn gevoelskompas was op hol geslagen.

Ik voelde onrust, angst, verdriet.
Maar het ergste was, dat ik niet meer bij mijn gevoel kon komen.

Ik durfde niet meer op mijn eigen oordeel te vertrouwen, omdat ik het simpelweg niet meer kon voelen.

Eind april sprak ik af met iemand die ook bij de mastermind aanwezig was. We lunchten samen. Zij begon:

‘hoe is het met jou sinds de mastermind?’

En ik gooide het eruit: ‘ik ben zo ontzettend onrustig! Ik kan niet meer bij mijn gevoel. Heb keihard gewerkt, heb mijn beste kwartaal ooit achter de rug, maar het klopt niet. En ik weet niet waarom.’

Zo dat was eruit.

Het viel even stil.

‘Dat heb ik ook. Precies zo.’

We kwamen erachter dat we allebei hetzelfde gevoel hadden. Allebei hadden we alles geïmplementeerd, keihard gewerkt, dingen gingen goed, maar toch. Onrust.
We kwamen erachter dat het kwam doordat we álles gedaan hadden wat anderen zeiden en wat onze snelle breinen hadden opgepikt. Álles hadden we opgeslurpt.

Zonder bij onszelf stil te staan.

Want hoe goed de tips ook waren. Hoe goed ze ook werkten. Ze waren niet van ons.

Niet alles bleek te passen.

De oogkleppen vielen af. Opeens kon ik weer zien wat ik aan het doen was. Wat er nodig was.

Schrappen.

Daarna op zoek naar mijn manier. Mijn pit & passie.

Want succes is leuk, maar het moet wel leuk blijven.

Dat kan alleen als je het op jouw manier doet. Jouw manier ontdek je door bij jezelf te blijven en zelf onderzoek te doen. Van daaruit maak je vervolgens de stappen die bij JOU passen. Wat al die anderen ook doen, hoe goed het ook werkt; het hoeft niet te zijn wat voor jou werkt.

Misschien past een andere manier wel beter bij jou.
Of een ander tempo.
Of gewoon net effe anders.

Neem dus niet alle adviezen klakkeloos over.

Voel. Voel bij iedere stap of het bij jou past. Of dat is wie jij bent.

Wanneer heb jij voor het laatst jouw bedrijf ‘doorvoelt’?

Mocht je daar behoefte aan hebben: ik geef pit & passie coachingstrajecten waarbij we samen terug gaan naar jou. En aan de hand daarvan zetten we stappen voor je business. Interesse? Mail me!

Sinds een jaar of drie steek ik mijn kop boven het maaiveld uit. Mensen vinden daar wat van. Of in ieder geval vinden ze het nodig daar wat van te vinden.
Meestal gaat dat samen met een zeis…

Dat kan me zo aan het wankelen brengen. Aan het twijfelen of dat wat ik doe wel het juiste is om te doen. Het maakt dat ik een versnelling lager ga.

En precies die dingen meeneem, die me het hardst raken. Onaardige woorden. Vervelende comments onder een post.
Het bizarre is dat deze zwaar in de minderheid zijn. Positieve feedback viert hoogtij.

Maar toch, die een of twee vervelende knagen aan me. Remmen me af.

Nee, ik laat me afremmen. Mijn hoofd weet dat. Maar mijn gevoel vindt dat lastig.
Ik ben een gevoelsmens.
Ook nog een die de dingen graag goed doet.
De lieve vrede wil bewaren.
Een positieve bijdrage wil leveren aan de wereld.

Een soort wereldverbeteraar inderdaad.

Ik ken mijn intentie en draag deze uit. Hardop. Boven dat maaiveld dus.
Dat betekent dat ook mensen die mij niet zo goed kennen het horen en zien.
Sommigen vinden het niks en gaan verder met hun leven.
Anderen vinden het geweldig en blijven volgen.
Weer andere twijfelen, kijken van een afstandje mee om te zien wat komt.

En dan heb je dus die twee die me niet kennen, maar heel graag doen alsof ze het precies weten. Zonder zich te verdiepen. Op een onaardige manier.

Ik kan me voorstellen dat jij hier ook weleens tegenaan loopt.

Hoe ga je daar nou mee om met dat soort feedback?

Mijn eerste advies is: geloof niet alles wat je hoort en ziet.

Feedback zegt vooral iets over de ander. Over zijn waarden, normen, ervaring, opvoeding, eigenschappen, enzovoorts.

Mijn tweede advies is: vraag jezelf af: van wie komt de feedback?

Is het iemand die belangrijk voor je is, die jou goed kent, die verstand heeft van zaken? Dan zou ik er in ieder geval naar luisteren.
Komt het van iemand van wie je nooit eerder hebt gehoord en heeft diegene geen verstand van zaken, zich niet in jou verdiept? Dan zou ik heel sterk overwegen om het van me af te laten glijden. Heeeeeeel snel.

Mijn derde advies: vraag jezelf af of de feedback hout snijdt.

Opbouwende feedabck geven is nou eenmaal een opgave voor sommigen. Wat niet wegneemt, dat het soms gewoon hout snijdt. Dat het klopt. Leuk of niet. Dat betekent niet dat je ook per se iets mee hoeft.

Voel altijd of je het ermee eens bent. Of dat is waar jij voor staat. Of het voor jou klopt. Je hoeft het niet met iedereen eens te zijn.

Oh en nog wat: je kunt niet iedereen tevreden stellen.
Sommigen vinden je stom.

De meesten vinden je leuk.

Ik in ieder geval wel.

Maar ja, of je daar nou waarde aan moet hechten…

hoe goed kennen we elkaar nou 😉

Liefs,
Eveline

Stel.

Stel nou, jij bent een coach of therapeut. Je bent echt keigoed in je vak. Je hebt een missie. Een kado voor deze wereld. En je weet: dit heeft zoveel waarde. Hier kan ik zoveel mensen mee helpen.

Dat is toch prachtig, of niet?

Vanuit dat gevoel, die overtuiging, ga je aan de slag.

Aan alles voel je dat je dolgraag een eigen praktijk/bedrijf wilt starten, omdat je dan jouw werk precies zo kunt doen als jij dat wilt. Op jouw manier, onder jouw voorwaarden.

Kotom; je staat volledig in de startblokken. Maar dan.

Gebeurt er niets. Want waar begin je in hemelsnaam?! Wat doe je eerst? En wat daarna? Bij de meeste van deze ‘achter-de-schermen-dingen’ vind je wel een oplossing. Je bent ondernemend genoeg.

Nou zo stond ik ook.

En ik ben gewoon gaan doen. In beweging gekomen. Stap voor stap met wat voor mij logisch voelde. Wat ik aankon. Wat ik leuk vond. Waar ik geen reet aan vond (excusez le mot).

Misschien ging het niet snel, maar het ging.

En nu drie jaar later, ga ik nog steeds. Behoorlijk goed kan ik wel zeggen.

Puur omdat ik iedere keer een stap heb gezet en ik beweging ben gebleven.

Welke stap zet jij vandaag?

Goed. Ik had dus griep. Zo’n beetje heel januari.

Oh. Wacht even. Opnieuw.

Niet goed. Ik had dus griep. Een maand lang op en af. Eigenlijk ben ik bijna nooit ziek. Dus zo’n flinke griep als dit zou me toch op zijn minst wakker mogen schudden. Maar dat deed ie niet. In ieder geval niet meteen. Nope, pas na 3 weken ging er een lichtje bij me branden (geloof me, normaal ben ik echt een snellere leerling)…

Tot die tijd was ik me vooral aan het verzetten tegen die griep. Tegen de koorts. Tegen de moeheid. En wie weet waartegen nog meer.

Anderhalve week geleden was het zover. Ik stopte met vechten en gaf me over. Ok, griep. Jij wilt hier zijn? Kom maar op dan!

Niet langer zette ik me schrap. Ik gaf (me) over. Letterlijk en figuurlijk. Geen fraai gezicht. Nog minder fraai gevoel. Alles kwam eruit en alles kwam los. Het was tijd.

Ik vroeg mezelf af; wat is er de afgelopen maanden gebeurd, dat ik er zo ziek van ben? Waar ben ik over mijn grenzen gegaan? Wat mag ik anders doen?

Mijn conclusie was, dat ik teveel heb uitgeademd. Grote keuzes gemaakt, zoveel leuke toffe, nieuwe dingen gedaan, maar ook echt een paar zwaar kloterige dingen. Die me echt aan het hart gingen. Mensen die dingen deden, zeiden, verwachtten, die ik niet zag aankomen. Ik bleef maar bruggen bouwen en uitademen. Geven.

En je weet hoe dat gaat. Wanneer je maar lang genoeg blijft uitademen, wordt de drang naar inademen steeds groter.

Zo kwam het dat ik in januari snakte naar adem. Ruimte en rust voor mij. Dingen mocht loslaten én tot me nemen. Me verbinden met mijzelf. Dat is wat inademen ook is; verbinding maken met jezelf.

Met dit inzicht stopte het hoesten, vertrok de griep. Ik ben er goed voor gaan zitten. Bewust van mijn ademhaling. Iedere dag. Diepe teugen. Ik neem het besluit mijn volledige potentieel te benutten. Tot uiting te brengen op mijn manier. Verbinding aangaan met mijzelf, mijn Pit & Passie. Van daaruit met de rest van de wereld.

Wanneer heb jij voor het laatst diep ingeademd? Van hoog, naar je flanken tot diep in je longen? Verbinding gemaakt met wie je bent? Jouw essentie. Jouw Pit & Passie? Ik nodig je uit om in juni mee te gaan naar Frankrijk om daar frisse berglucht te happen. Verbinding te maken met de vrouw, die je bent. Met dat wat je hier te doen hebt en hoe je dat op jouw manier neer mag zetten in de wereld.

Een week. Met wijn, kampvuur, vallende sterren en nog 8 toffe vrouwen. Met allemaal een grote behoefte aan eens goed diep inademen. Ga je mee? Lees hier dan vooral even verder. 

Liefs,

Save

Ken je dat? Een hoofd vol super goede ideeën en plannen. Echt; je hebt het helemaal op een rijtje. Ziet het in volle glorie voor je. Je weet gewoon precies hoe je de dingen gaat doen, hoe je ze aanpakt, wát je gaat aanpakken.

Dat weet je al een tijdje. Een week, een maand, een jaar. Misschien wel langer. Het zit allemaal keurig netjes of vreselijk wanordelijk overhoop in je hoofd.

Heel veilig opgeborgen.

Best graag zou je ‘er iets mee willen doen’, maar wat, waar en wanneer is niet duidelijk. Laat staan hóé…

En laten het nou net allemaal ideeën en plannen zijn over iets waar je heel graag echt mee aan de slag zou willen. Iets moois mee wilt doen, omdat je weet dat je de wereld daarmee iets goeds te bieden hebt.

Maar ja, wie ben je nou eigenlijk helemaal, dat nou juist JIJ dat plan in de wereld brengt? Wat stel jij nou eigenlijk voor? Wie zit er nou op jou te wachten? Ben je wel goed genoeg of moet je toch eerst nog wat opleidingen volgen…

Jaaaaa, zolang die plannen veilig in je hoofd zitten, lukt het allemaal nog wel. Op dat onderhuidse ontevreden gevoel na.

Laat me je iets vertellen. De wereld zit ondertussen op jou en al jouw goede ideeën en plannen te wachten! Anders waren ze niet bij jou aangekomen. Die ideeën heb je niet voor niets. Wat overigens niet betekent dat je ze allemáál (alleen of meteen) hoeft uit te voeren.

Maar kijk eens goed naar dat ene idee. Dat ene idee waarbij je hart een sprongetje maakt wanneer je ernaar kijkt. Eraan denkt…

Stel je voor dat je dat idee heel langzaam vanuit je hoofd laat zakken naar je hart. Voel eens wat er met je gebeurt wanneer het idee aankomt in je hart…

Krijg je kippenvel? Word je blij? Geeft het je ‘goede kriebels’?

Mooi.

Stel je dan nu eens voor dat je het vanuit je hart naar je handen laat zakken. Heel rustig aan. Zorg dat je pen en papier hebt klaar liggen voor het moment, dat het idee tot in je handen is gezakt.

En schrijf het dan op.

Geef jouw idee woorden. Geef het bestaansrecht. Laat jouw gedachten manifesteren tot woorden, die gedragen worden door jouw hart. Zie wat er daarna ontstaat. Stapje voor stapje.

Begin met schrijven. Uit je hoofd, via je hart, door je handen, op papier. Daar krijgt het vorm. Komt het uit die eeuwige denkcirkel.

Kijk of je jouw idee, dat nu zo ver je ligt, kunt opdelen in hapklare brokken. Stappen, die je 1 voor 1 kunt oppakken.

Of zoek iemand. Iemand die met jou en jouw idee meekijkt, -voelt en -denkt. Iemand die jou helpt handen en voeten te geven aan jouw woorden, plannen, ideeën. Die met jou de angst van het ‘uit je hoofd komen’ doorbreekt. Die jou uitnodigt je plannen werkelijkheid te laten worden.

Zo krijgen jouw plannen en ideeën vorm en leveren ze hun bijdrage aan een mooiere wereld.

Want dat is wat ik zo vaak zie gebeuren: ondernemende vrouwen met de werkelijk mooiste, prachtigste plannen waar de wereld écht op zit te wachten. Plannen, die door angst en onzekerheid, opgesloten blijven in het hoofd. Daar grootser worden. Wachtend op een ander, beter moment. Dat nooit komt.

Spreek jouw plannen uit, schrijf ze op. Deel ze met de wereld en zie wat er gebeurt. Zie hoe ze manifesteren en vorm krijgen.

Laat ze vrij…

Mag ik met je meedenken en je plannen bevrijden? Tijdens een Powerdag of 1-op-1 businesscoaching werk ik met ondernemende vrouwen bij het manifesteren en vormgeven van hun mooiste plannen en ideeën. Heerlijk om te doen!

Save

Dus stop daarmee!

Echt, het is tijd, dat je leert kiezen. Verantwoordelijkheid neemt voor wie je bent. Waar je voor staat. Welke kant je op wilt met je leven. Jij bent de enige die dat kan.

Voor jouw leven dan.

Zucht… wat wil je graag iedereen blij maken. Het goed doen. Vooral met de haren mee strijken.

Dat je ondertussen jezelf tekort doet en niet of veel te weinig aan je eigen dingen toekomt, neem je op de koop toe.

Merk je dat je steeds chagrijniger wordt? Geïrriteerd raakt? Boos bent? Vaker roddelt over anderen? Geen zin meer hebt in dingen? Moeier wordt?

Ja?

Dan is het de hoogste tijd, dat je leert kiezen. Uhuh.

Dat is nogal een statement. Ik begrijp het. Geloof me. Het is van levensbelang. Echt.

Om te kiezen is het belangrijk te weten, wat je wilt. Waar je voor staat. Wat je nodig hebt.

Het kan natuurlijk zijn dat je geen idee hebt. Door al het aanpassen ben je jezelf onderweg verloren en heb je geen idee meer wie je nou eigenlijk bent. Vraag jij je weleens af: ‘waar hou ik van?’, ‘waar word ik blij van?’, ‘wat geeft me energie?’

Moet je eens doen. Het kan zomaar zijn dat er geen antwoord opkomt. Zover is het weggezakt.

Ok, tijd om terug te komen bij jezelf. Hiervoor heb je rust en ruimte nodig. Geen anderen om je heen. Jouw tempo volgen. Om te voelen. Te voelen wat jou beweegt van binnen. Zonder ruis op de lijn. Puur in de natuur.

Zelf ga ik ieder jaar een week alleen weg. Zonder man en kinderen. Heerlijk. Naar Frankrijk of een retraite. In elk geval naar een stille, rustige plek.

In die stilte luister ik naar mijzelf. Mijn ademhaling, mijn hart, de stemmen in mijn hoofd en af en toe de stilte. Steeds een beetje langer. Het enige wat vast staat zijn de eetmomenten, maar zelfs die bepaal ik. Daar voel ik mijn ritme weer. Na zo’n week neem ik mijn ritme mee. Stap in het gezin. Oorverdovend. Met 3 kinderen. Die héééééél blij zijn, dat mama weer thuis is.

Het ritme vasthouden is dan een uitdaging. Maar ik heb het gevoeld en gevonden. Doordat ik sindsdien bewust rust en ruimte voor mijzelf neem, lukt het me mijn ritme te hebben. Én vast te houden. Iedere avond voor het slapen gaan, lig ik stil. Bij hoe mijn dag was. Wat ik voor de dag van morgen wens. Wat mijn bijdrage daarin is. Om het vervolgens los te laten. Het helpt. Mijn dagen zijn niet allemaal perfect. Ze zijn goed met alles wat ze brengen. En zo niet; dan zijn ze goed genoeg. Dan vind ik mijn ritme de andere dag wel weer terug.

Hoe is jouw ritme? Weet je wat jou beweegt? Wat je leuk vindt?

Denk eens na over wat voor jou goed is. Wat jij belangrijk vindt. Durf daar voor te staan. Het hoort bij je!

Kom je er niet uit of wil je meer verdieping en jezelf beter leren kennen? Dan is de Pit & Passieweek absoluut geschikt voor jou. Voor het hervinden of ontdekken van je ritme. Weten wat je nodig hebt en hoe je dat doet. Ga je mee? Lijkt me heel tof! Voel je welkom!  Lees hier dan even verder.